Ο κάμπος του χωριού μας με τις πολλές ελιές και τα χωράφια του είναι ο τόπος στον οποίο δούλεψαν και μόχθησαν αλλά και από τον οποίο τράφηκαν ...γενιές και γενιές ανθρώπων.
Παλαιότερα καλλιεργείτο συστηματικά από τους χωρικούς, αν και δεν είχαν τα μέσα και τις ευκολίες που έχουμε εμείς σήμερα χάρη στην τεχνολογία, γιατί εξαρτιόνταν άμεσα από αυτόν και τα προϊόντα του. Οι χωρικοί απασχολούνταν με τα χωράφια όλη την ημέρα και ιδιαίτερα με τον κήπο τους. Βασικά προϊόντα του κάμπου ήταν οι ελιές (τα τρία ελαιοτριβεία δούλευαν ως αργά την νύχτα, με τις σειρήνες τους να ακούγονται κάθε τόσο...), το κρασί από τα τόσα αμπέλια που υπήρχαν, αλλά και το σιτάρι και το καλαμπόκι.
Σήμερα ο κάμπος μας έχει λίγο πολύ παραμεληθεί, κανείς σχεδόν δεν καθαρίζει πλέον τα βάτα και τα άλλα ζιζάνια στα σύνορα των χωραφιών του, ούτε ανοίγει κάθε τόσο τις γράνες γύρω από τα χωράφια του (πράγμα απαραίτητο για να στραγγίζουν τα νερά από αυτά, ώστε να αποδίδουν καλύτερα αλλά και να ανακουφίσουν τις ρίζες των ελιών από την πολύ υγρασία). Παλαιότερα τις γράνες τις άνοιγαν με τις τσάπες και με τα ίδια τους τα χέρια, αλλά σήμερα ποιος θα δώσει λεφτά με την ώρα στον χειριστή του εκσκαπτικού μηχανήματος για να κάνει το ίδιο; Τουλάχιστον το όργωμα γίνεται πλέον με τα τρακτέρ[ια], ενώ παλαιότερα το ζευγάρι με τα ζώα ήταν σίγουρα δύσκολη υπόθεση για τον κάθε χωρικό... Το ίδιο θα λέγαμε για το θέρισμα (με τα δρεπάνια μες στον καυτό ήλιο και τις οχιές που καραδοκούσαν ενοχλημένες) αλλά και για το αλώνισμα (τόσα αλώνια είχε το χωριό, που σήμερα στέκονται χορταριασμένα πλέον και ανενεργά). Αλλά και με το πότισμα πλέον οι συνθήκες είναι καλύτερες ασφαλώς (τον νεροφόρο τον θυμόσαστε παλιά που μας ενημέρωνε για το ποιος έχει σειρά να ποτίσει;), αφού υπάρχει αυτό το οργανωμένο δίκτυο με τους σωλήνες νερού που το μεταφέρουν από την νέα δεξαμενή προς τα κτήματα. {για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στην φωτογραφία}
Είπα, λοιπόν, να περιγράψω λιγάκι τα χωράφια μας στον κάμπο του χωριού μας, να καταλογογραφήσω τα αγρωνύμια, δηλαδή τα τοπωνύμια, τις ονομασίες των αγρών κατά περιοχή...
Παλαιότερα καλλιεργείτο συστηματικά από τους χωρικούς, αν και δεν είχαν τα μέσα και τις ευκολίες που έχουμε εμείς σήμερα χάρη στην τεχνολογία, γιατί εξαρτιόνταν άμεσα από αυτόν και τα προϊόντα του. Οι χωρικοί απασχολούνταν με τα χωράφια όλη την ημέρα και ιδιαίτερα με τον κήπο τους. Βασικά προϊόντα του κάμπου ήταν οι ελιές (τα τρία ελαιοτριβεία δούλευαν ως αργά την νύχτα, με τις σειρήνες τους να ακούγονται κάθε τόσο...), το κρασί από τα τόσα αμπέλια που υπήρχαν, αλλά και το σιτάρι και το καλαμπόκι.
Σήμερα ο κάμπος μας έχει λίγο πολύ παραμεληθεί, κανείς σχεδόν δεν καθαρίζει πλέον τα βάτα και τα άλλα ζιζάνια στα σύνορα των χωραφιών του, ούτε ανοίγει κάθε τόσο τις γράνες γύρω από τα χωράφια του (πράγμα απαραίτητο για να στραγγίζουν τα νερά από αυτά, ώστε να αποδίδουν καλύτερα αλλά και να ανακουφίσουν τις ρίζες των ελιών από την πολύ υγρασία). Παλαιότερα τις γράνες τις άνοιγαν με τις τσάπες και με τα ίδια τους τα χέρια, αλλά σήμερα ποιος θα δώσει λεφτά με την ώρα στον χειριστή του εκσκαπτικού μηχανήματος για να κάνει το ίδιο; Τουλάχιστον το όργωμα γίνεται πλέον με τα τρακτέρ[ια], ενώ παλαιότερα το ζευγάρι με τα ζώα ήταν σίγουρα δύσκολη υπόθεση για τον κάθε χωρικό... Το ίδιο θα λέγαμε για το θέρισμα (με τα δρεπάνια μες στον καυτό ήλιο και τις οχιές που καραδοκούσαν ενοχλημένες) αλλά και για το αλώνισμα (τόσα αλώνια είχε το χωριό, που σήμερα στέκονται χορταριασμένα πλέον και ανενεργά). Αλλά και με το πότισμα πλέον οι συνθήκες είναι καλύτερες ασφαλώς (τον νεροφόρο τον θυμόσαστε παλιά που μας ενημέρωνε για το ποιος έχει σειρά να ποτίσει;), αφού υπάρχει αυτό το οργανωμένο δίκτυο με τους σωλήνες νερού που το μεταφέρουν από την νέα δεξαμενή προς τα κτήματα. {για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στην φωτογραφία}
Ξεκινώντας από βορειο-ανατολικά λίγο πιο κάτω από το Κεφαλόβρυσο (δεν φαίνεται στον χάρτη - με εκείνο το ωραίο παλαιό γεφύρι στον δρόμο προς τις Κολλίνες) έχουμε ως βασικά σημεία αναφοράς τον Βλατζίκο, τον Παλιουργιά και την Μούσγα (όπου υπάρχει μικρή πηγή νερού), μετά την Πελεκητή, την Τρουπόρραχη και το Παλιόκαστρο. Πιο ανατολικά έχουμε την Μαυρογή, τον Αη-Προκόπη και κατόπιν φθάνουμε στον ποταμό Ευρώτα, ενώ επάνω στο όρος Πάρνωνα είναι τα Μπιστολέϊκα.
Μπροστά τώρα από την Άσπρη Βρύση (όπως τρέχει το νερό του Βιρού), είναι τα Βαρικά, πιο δυτικά τα Ρασσέϊκα, ενώ πιο ανατολικά τα Χατζέϊκα. Μετά βγαίνουμε προς τα Παλιάλωνα, τα Ψίλιθρα και την Ψιλιθρόρραχη, πιο κάτω στα Πορόγια και στο Κουβέλι (με την πηγή νερού δίπλα στον Βιρό) που μας οδηγεί πάλι προς τον Ευρώτα και το παρακείμενο λόφο του Μουσουλόγλι. Πιο νότια είναι ο Αη-Γιάννης και πιο κάτω ο Κατσιούρας, το Ξεροκάμπι και του Μπαριαμή.
Μπροστά στο χωριό, πιο δυτικά από τα προηγούμενα και ακριβώς νότια, είναι τα Καραγιαννέϊκα, μετά ο Βρυκόνακας, κάτω από το κοιμητήριο, κατόπιν (μετά τον χείμαρρο Ξερίλα) είναι οι μικροί συνοικισμοί Σιγαλέϊκα και Κυριακοπουλέϊκα, ενώ έπειτα τα Βαρικά (με τις δύο πηγές, την Πλατάνα και το Λευκάκι), η Μουρίτσα, το Βαγενόρρεμα και οι Ράχες.
Πιο δυτικά από το κοιμητήριο, στην πλαγιά του λόφου, είναι η Αγριλιά, πιο κάτω και πιο κοντά προς στο χωριό το Πηγαδάκι (με το λίγο νερό που τρέχει εκεί), ενώ ακόμα πιο δυτικά τα Μαραθοβούνια και κατόπιν η Χελιωτόρραχη, οι Γράνες, τα Βαθιά και τα Πεζούλια.
Μέσα στο χωριό, τώρα, δεν ξέρω αν είναι επίσημες οι ονομασίες ή απλώς περιπαικτικές, αλλά γνωρίζω ότι το δυτικό μέρος του το λέγανε Ασφάκα, ενώ από τον Άγιο Κων/νο και ανατολικά το λέγανε Βρομολυγιά! Πίσω από το χωριό, τέλος, είναι το Μεγαδέντρο, απ' όπου αγναντεύεις όλο τον κάμπο, ενώ πιο βόρεια τα Ραβαρέϊκα και τα Καλαρεμέϊκα πηγαίνοντας προς το ξωκλήσι της Ανάληψης. {για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στον χάρτη}
Πελλ. Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου