Κυπαρίσσι, Λογκανίκος, Βεργαδέικα, Φουντέικα, Άγ. Κωνσταντίνος (Ρεγκόζενα), Αγόριανη, Γεωργίτσι, Αλευρού, Καστόρειο (Καστανιά), Λουσίνα, Ντεμήρου (Κάστωρ), Καστρί, Νέα Λιβερά, Σερβέικα, Bορδόνια (Λόπεση, Παπαδιάνικα, Επάνω Χώρα, Σουλήνα, Κάμπος, Όραχος), Καραβάς, [Σελλασία, Κονιδίτσα], Παρδάλι, Πελλάνα, Περβόλια
Με αυτή την καταπληκτική θέα του Ταϋγέτου μεγαλώσαμε στον τόπο μας ...από μικρά παιδιά

..κατά παράφραση του κόμικ "Asterix & Ovelix: "Σε ένα χωριό της Λακωνίας δυο ανυπότακτοι χωριάτες είπαν να φτιάξουν το δικό τους μπλογκάδικο"
Βασικά θέματα ...με μια ματιά:
Αναρτήσεις:

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

10.4. Γ-8) Ξένοι περιηγητές: Ρούφους Άντερσον.

 
 Στο κείμενο αυτό, που προέρχεται από έναν Αμερικανό περιηγητή και ιεραπόστολο (γεννήθηκε το 1796 και απεβίωσε το 1880), αναφέρεται μεταξύ των άλλων χωριών του  Ταϋγέτου και η Κοτίτσα (www.logkanikos.gr), ένας παλαιότερος οικισμός στον Λογκανίκο. Η Κοτίτσα έχει, μάλιστα, τραγουδηθεί και από την λαϊκή μούσα, όπως μας μαρτυράει το εξής δημοτικό τραγούδι: "Κάτσε Μυστρά στη μόστρα σου, Γεωργίτσι στην αντρειά σου, και εσύ Κοτίτσα ξακουστή, κάτσε στην αρχοντιά σου..." (georgitsi.blogspot.com)


8) Rufus Anderson, "Observations upon the Peloponnesus and Greek islands, made in 1829", 
εκδ. Crocker and Brewster, Βοστώνη, 1930, σ. 128-130:
 This valley is at first undulating, and partially cultivated with vines and grain, but farther on it is broken up into every variety of hill and hillock, dell and dale. An hour or more from Leontari is the highest ground between the plain of Megalopolis and the valley of the Eurotas, and somewhere in this vicinity we conjecture the line to be, which separates the provinces of Arcadia and Laconia.
 The country continues to be sprinkled with oaks, and to retain a pastoral aspect, and the descent is very gradual for some time among broken hills. Then, entering a ravine, the day following our arrival at Leontari, we were conducted into a narrow, winding, cultivated valley an hour long. The village of Cyparissos lay on the right, and above it a rugged mountain rose suddenly to a great elevation - the commencement of the highest range of the Taygetus. Crossing a branch of the Eurotas called Cotitsa, passing through a cluster of barren hills, traversing a more regular surface moistened by springs and partially cultivated, and descending into a narrow valley, we found, after dark, the fountain for which we had been looking. It was the valley of Sparta, and the fountain is reputed to be the head-waters of the Eurotas. The stream is less than issues from the fountains of the Erasinus and the Pamisus, but is considerable, and hewn stones lying around mark, perhaps, the site of a fane anciently dedicated to the presiding genius. The waters pass off in two little streams through a pretty orchard of mulberry trees. Here, beneath the shade of the trees, between the two little streams, remote from human dwellings, and in solitude, we spent the Sabbath day. Delightful retirement - and the more highly prized because it was in perfect contrast to our situation at Navarino on the previous Sabbath. Truly it was good to be there. The benevolence of our Lord Jesus led him to suffer the people among whom he travelled to make large demands upon his time, and his sinless nature could maintain its spiritual fervor without retirement. Still he ascended mountains and went into desert places in search of it, and often, we may suppose, pillowed his sacred head on the cold ground, rather than forego the satisfaction afforded by solitary reflection and prayer. The fountain of the Eurotas possesses classical associations which make it interesting; but with me it has associations of a higher order, that will cause me long to remember it with heartfelt pleasure.
 The sun had not gilded the summits of the Taygetus on Monday morning, when we resumed our journey. We soon entered an extensive plain, washed by the Eurotas on the east, and irrigated by a number of rivulets from the mountains. In one part the plain extends to the Taygetus, along the base of which appear Georgitsi, Alevrou, Castania, Castri, Bordonia, and Longistro, all Greek villages, and only part of them burnt. The plain is fertile, and pretty well cultivated, especially with grain and with the mulberry. The mulberry trees, being designed for silkworms, are not allowed to branch out in the natural manner and bear fruit, but are kept closely trimmed; the branch, when the leaves are to be stripped from it, being cut off, and new ones permitted to grow the following year.
μετάβαση στο πρωτότυπο κείμενο
Μετάφραση
Ρούφους Άντερσον, "Παρατηρήσεις σχετικά με την Πελοπόννησο και τα ελληνικά νησιά, που έγιναν το 1829", 
εκδ. Crocker and Brewster, Βοστώνη, 1930, σ. 128-130:
 Αυτή η κοιλάδα είναι εκ πρώτης όψεως κυματιστή, και εν μέρει καλλιεργημένη με αμπέλια και σιτηρά, αλλά μακρύτερα από εκεί χωρίζεται σε κάθε ποικιλία λόφων και υψωμάτων, Dell και κοιλάδας. Μια ώρα ή περισσότερο από το Λεοντάρι είναι το υψηλότερο σημείο ανάμεσα στον κάμπο της Μεγαλόπολης και την κοιλάδα του Ευρώτα, και κάπου σε αυτή την περιοχή υποθέτουμε ότι είναι η γραμμή, που χωρίζει τις επαρχίες της Αρκαδίας και της Λακωνίας.
 Η περιοχή συνεχίζει να είναι διάσπαρτη από βελανιδιές, και να διατηρεί μια ποιμενική εικόνα, ενώ η κάθοδος είναι πολύ κατηφορική για κάποιο χρονικό διάστημα ανάμεσα σε κομμένους λόφους. Έπειτα, εισερχόμενοι σε μια ρεματιά, την επόμενη ημέρα από την άφιξή μας στο Λεοντάρι, οδηγηθήκαμε σε μια στενή, στριφογυριστή, καλλιεργημένη κοιλάδα μια ώρα απόσταση. Το χωριό Κυπάρισσος εκτείνεται δεξιά, και πάνω από αυτό ένα τραχύ βουνό υψώνεται ξαφνικά σε μεγάλο υψόμετρο - η έναρξη της ανώτατης κλίμακας του Ταϋγέτου. Διασχίζοντας ένα κλάδο του Ευρώτα που ονομάζεται Κοτίτσα, περνώντας μέσα από ένα σύμπλεγμα από άγονους λόφους, διασχίζοντας μια πιο κανονική επιφάνεια νοτισμένη από πηγές και εν μέρει καλλιεργημένη, και κατεβαίνοντας σε μια στενή κοιλάδα, βρήκαμε, μετά από την νύχτα, την πηγή την οποία αναζητούσαμε. Ήταν η κοιλάδα της Σπάρτης, και η κρήνη έχει την φήμη ότι είναι η κεφαλό-βρυση του Ευρώτα. Το ρυάκι είναι μικρότερο από αυτά που βγαίνουν από τις πηγές του Ερασινού και του Πάμισου, αλλά είναι σημαντικό, και οι πελεκημένες πέτρες που βρίσκονται γύρω υποδεικνύουν, πιθανώς, την περιοχή ενός ναού αφιερωμένου κατά την αρχαιότητα σε μια κυρίαρχη ιδιοφυΐα. Τα νερά εξέρχονται από δύο μικρά ρέματα διαμέσου ενός όμορφου περιβολιού με μουριές. Εδώ, κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, ανάμεσα σε δύο μικρά ρυάκια, απομακρυσμένοι από τις ανθρώπινες κατοικίες, και μες στην μοναξιά, περάσαμε την ημέρα του Σαββάτου. Θαυμάσια ανάπαυλα - και πάρα πολύ εξαιρετική επειδή ήταν σε τέλεια αντίθεση με την κατάστασή μας στο Ναυαρίνο το προηγούμενο Σάββατο. Πραγματικά ήταν ευχάριστο να είσαι εκεί. Η φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Τον οδήγησε να υπομένει ανθρώπους μαζί με τους οποίους ταξίδεψε για να εκπληρώσει μεγάλες απαιτήσεις για την εποχή Του, και η χωρίς αμαρτία φύση Του θα μπορούσε να διατηρήσει την πνευματική θέρμη Του χωρίς ανάπαυση. Ακόμη ανέβηκε βουνά και πήγε σε μέρη της ερήμου για αναζήτηση, και συχνά, μπορούμε να υποθέσουμε, έχοντας ως μαξιλάρι στο ιερό κεφάλι Του το κρύο έδαφος, αντί να παραιτηθεί από την ικανοποίηση που παρέχει η μοναχική περισυλλογή και προσευχή. Η πηγή του Ευρώτα κατέχει κλασική θέση που την καθιστά ενδιαφέρουσα, αλλά για μένα έχει την ανώτερη θέση, πράγμα που θα μου προκαλεί επιθυμία να την θυμάμαι με ειλικρινή ευχαρίστηση.
 
Το πρωί της Δευτέρας ο ήλιος δεν είχε χρυσώσει [ακόμη] τις κορυφές του Ταϋγέτου, όταν συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Εισήλθαμε σύντομα σε μια εκτεταμένη πεδιάδα, που βρέχεται από τον Ευρώτα στην ανατολή, και αρδεύεται από μια σειρά ρυάκια από τα βουνά. Στο ένα μέρος η πεδιάδα εκτείνεται προς τον Ταΰγετο, κατά μήκος της βάσης του οποίου φαίνονται το Γεωργίτσι, η Αλευρού, η Καστανιά, το Καστρί, η Βορδώνια και Λογγίστρο [Λογγάστρα], όλα ελληνικά χωριά, και μόνο ένα μέρος από αυτά είναι καμμένα [από τον Ιμπραήμ]. Η πεδιάδα είναι εύφορη, και πολύ καλά καλλιεργημένη, κυρίως με σιτηρά και με μουριές. Οι μουριές, που προορίζονται για τους μεταξοσκώληκες, δεν επιτρέπεται να απλώσουν κλαδιά με το φυσικό τρόπο και να καρποφορήσουν, αλλά διατηρούνται αρκετά κλαδεμένες, τα κλαδιά, όταν τα φύλλα πρέπει να αφαιρούνται από αυτό, αποκόπτονται, και αφήνονται να αναπτυχθούν καινούρια για το επόμενο έτος.
Πελλ. Α - Πελλ. Β

Δεν υπάρχουν σχόλια: