Μια εξήγηση για τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς

Έχετε προσέξει ότι τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς είναι λίγο ...ασυνάρτητα; Όσο και αν προσπαθήσετε, δεν βγαίνει νόημα μεταξύ των στίχων! Ας θυμηθούμε, όμως, πρώτα λίγο τα Κάλαντα:

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά / ψηλή μου δεντρολιβανιά (*)

Κι αρχή καλός μας χρόνος / εκκλησιά με τ’ άγιο θόλο (*)
Άγιος Βασίλης έρχεται / και δε μας καταδέχεται (*)
Από την Καισαρεία / συ είσ’ αρχόντισσα κυρία (*)
Βαστάει πένα και χαρτί / ζαχαροκάντυο ζυμωτή (*)
Χαρτί-χαρτί και καλαμάρι / δες κι εμέ το παλληκάρι (*)

Ας δούμε, λοιπόν, τώρα πώς εξηγείται η ...ασυναρτησία. Η ιστορία μας διαδραματίζεται στα βυζαντινά χρόνια. Σε εκείνα τα χρόνια οι φτωχοί και χαμηλών στρωμάτων άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να μιλούν στους αριστοκράτες, παρά μόνο σε γιορτές όπου μπορούσαν να τους απευθύνουν ευχές. Κάποιος νεαρός λοιπόν, ταπεινής καταγωγής, ήταν ερωτευμένος με μια αρχοντοπούλα. Επειδή δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό να την πλησιάσει παρά μόνο σε περίοδο εορτών για να της απευθύνει ευχές, αποφάσισε ανάμεσα στα κάλαντα του Μεγάλου Βασιλείου να εντάξει και ένα ερωτικό ποίημα που είχε συνθέσει! Αρχίζει λοιπόν και βάζει ενδιάμεσους στίχους (αυτούς με τα αστεράκια). Με αυτόν τον τρόπο και τα κάλαντα θα έλεγε ακολουθώντας τους κοινωνικούς κανόνες, αλλά ταυτόχρονα θα παίνευε και την καλή του…! Αρχικά, τν αποκαλεί ψηλή, σαν δεντρολιβανιά. Έπειτα, επειδή φορούσε ένα από τα ψηλά τα κωνικά καπέλα με το τούλι στην κορυφή, την παρομοιάζει με εκκλησιά με τον άγιο θόλο (τρούλλο εκκλησίας). Κατόπιν, της λέει ότι δεν τον καταδέχεται (ο Άη Βασίλης δεν έχει να κάνει με αυτό!), γιατί είναι αρχόντισσα κυρία. Τέλος, την αποκαλεί ζαχαροκάντυο ζυμωτή, δηλαδή ζυμωμένη με ζάχαρη (γλυκιά μου) και την παρακαλεί να του ρίξει κι εκείνου μια ματιά, που είναι σωστό παλληκάρι, κάτι αξίζει κι αυτός… Έτσι, λοιπόν, αυτά τα παράδοξα κάλαντα με τον καιρό πέρασαν από γενιά σε γενιά και έγιναν τα πιο διαδεδομένα σε όλο τον ελληνικό χώρο!